അവള്‍

 

 

 

 

 

 

ഹൃദയം കൊണ്ട് സ്നേഹിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോളെല്ലാം
ചോര ചിന്തും നിനവുകള്‍ കൊണ്ട് കാലമെന്നെ തഴുകി
ബുദ്ധി കൊണ്ട് സ്നേഹിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോ
കുഴക്കുന്ന കണക്കുകള്‍ കൊണ്ട് വിധിയെന്നെ തോല്‍പ്പിച്ചു
ഒടുവില്‍ അവളെ ഞാനറിയുന്നു
ആര്‍ക്കുമോന്നിനും തോല്പ്പിക്കനാവാതെ
എന്റെ തന്നെ ലോകത്ത് ഒത്തിരിനേരം
കടിഞ്ഞാണില്ലാത്ത  കുതിരപോല്‍   അവളോടൊത്ത്
എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ  പോകാന്‍ ഞാനിഷ്ട്ടപ്പെടുന്നു
ഇന്നെനിക്ക്  കൂട്ടായ് ഈ നിശബ്ധത മാത്രം
എനിക്കും മരണത്തിനും ഇടയിലേക്ക്
നിശബ്ധതയെന്ന അവള്‍ മാത്രം
എനിക്ക് മുന്‍പും എനിക്ക് ശേഷവും അവള്‍ മാത്രം

© 2011, sajithph. All rights reserved.

This entry was posted in കഥ/കവിത. Bookmark the permalink.