തുള്ളിക്കൊരുകുടം മഴയങ്ങനെ പുറത്ത് തിമർത്ത് പെയ്യുകയാണ് … ഇടക്ക് വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റാണ് പാലക്കാടൻ മഴയുടെ പ്രത്യെകത ….
ഉമ്മറകോലായിൽ നിന്നും കേട്ട അപരിചിത ശബ്ദമാണ് എവിടെക്കോ പോകുന്ന നിനവുകൾക്ക് കടിഞാണിട്ടത് …
പടത്തിയാരമ്മേ …. പടത്തിയാരമ്മേ ….
എന്താണെന്നോ , ആരാണെന്നോ അറിയാൻ കൊതിച്ച്‌ അലസതയോടെ അമ്മയോടൊപ്പം നടന്നുനീങ്ങിയ എന്റെ കണ്ണുകൾക്ക്‌ വിരുന്നോതിയത്
എഴുപതു കഴിഞ്ഞെന്നു തോന്നിക്കുന്ന നരച്ച മുടിയോടെയും ചുളിഞ്ഞ തോലിയോടെയും കൂടിയ ഒരു സ്ത്രീയാണ് ..
ഒരെത്തി നോട്ടത്തിനു ശേഷം അമ്മ പത്തായത്തിലേക്ക് നീങ്ങി …
ഉണ്ണ്യേ , ഇത്തിരി കഞ്ഞീന്റെ വെള്ളമുണ്ടാകുമോ എടുക്കാൻ .. എവിടുന്നും ഒന്നും കിട്ടീല്ല .. നനുത്ത ശബ്ധത്തിൽ അവർ പിറുപിറുത്തു
ഉള്ളിലേക്ക് നീങ്ങിയ അമ്മ മഴയുടെ ശബ്ധത്തിൽ അത് കേൾക്കാൻ വഴിയില്ല …
ഓഹോ , അപ്പോൾ ഇവിടെ പട്ടിണി കിടക്കുന്നവർ ഇപ്പോഴും ഉണ്ടോ എന്ന അതിശയത്തോടെ അവരെ നോക്കി …
പടതിയാരമ്മ എവിടി ? ഇവിടില്ലേ എന്നവർ ചോദിച്ചു …
ചോദ്യം എന്നോടാണ് .. ഒന്നുകൂടെ സ്പഷ്ടമായി വീണ്ടും ആ ചോദ്യം നീണ്ടു
ഉണ്ണീന്റെ മുത്ത്യെ … അച്ഛമ്മ , ഇവിടില്ലേ …
ഉണ്ട് , അകത്തു കിടക്കുകയാണ് …ഞാൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി
വിശേഷിചോന്നുമില്ലലോ ല്ലേ … അല്ലാ .. ഉണ്ടാകില്ല , ആരെയും മുഷിപ്പിക്കാതെ ദൈവം കാത്തോളും .. എത്ര പേർക്ക് ചോറ് വിളമ്പിയ കയ്യാണ് …. അത് പറഞ്ഞു തീരുമ്പോഴേക്കും വാക്കുകളെ മൌനം കാർന്നിരുന്നു …
ഉള്ളിലേക്ക് പോയ അമ്മയെ ഇതുവരെ കണ്ടില്ലല്ലോ എന്നോർക്കുന്നതിനിടയിൽ അവർ മുൻപ് പറഞ്ഞതു ഓർമ്മയിൽ തെളിഞ്ഞു … “”എവിടുന്നും ഒന്നും കിട്ടീല്ല “”
ഒരു കൌതുകത്തോടെ ചോദിച്ചു , സർക്കാർ ഒരു രൂപയ്ക്കു അരി തരുന്നില്ലേ .. അത് വാങ്ങിക്കഴിചാൽപ്പൊരെ …
അത് വിറ്റ് കിട്ടണ കാശ് മരുന്നിനു തികയില്ലെന്റെ ഉണ്ണ്യേ …
അപ്പൊ മക്കൾ , അവരില്ലേ
അവരെയൊക്കെ ഓരോ വഴിക്കാക്കി വിട്ടു, ഒടുക്കംഅവരെന്നെയും … വീണ്ടും മൌനം വാക്കുകളെ വിഴുങ്ങി .
ഒരു മുറത്തിൽ അരിയും , കുറച്ചു ഉപ്പും ഉണക്ക മുളകും ഇത്തിരി മല്ലിയുമായി അമ്മ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു .. അത് വാങ്ങി ഓരോ കവറുകളിൽ ആക്കുന്നതിനിടയിൽ അവർ വീണ്ടും ചോദിച്ചു
ഉണ്ണ്യേ , ഇത്തിരി കഞ്ഞീന്റെ വെള്ളമുണ്ടാകുമോ എടുക്കാൻ ..
ഭസ്മപ്പെട്ടികിടയിലൂടെ അമ്മ അകത്തേക്ക് നോക്കിപ്പറഞ്ഞു , ഇപ്പഴോ ? ഇപ്പൊ മണി എത്രയായീന്നാ .. ഈ മൂന്നരാക്കണോ ചോറ് ?
അതും പറഞ്ഞു അമ്മയെന്നെ ഒന്ന് നോക്കി .. എന്ത് പറയണം എന്നറിയാതെ ഓടിനു മേലെ വീഴുന്ന വെള്ളത്തുള്ളികൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്ന മട്ടിൽ പുറത്തേക്കു നോക്കി …
ഒരർത്ഥത്തിൽ തെറ്റുകാരൻ ഞാനാണ് ..
ഒരു വീടല്ലേ , ആരെങ്കിലും ഉച്ച സമയത്ത് ഒരു പിടി ചോറിനു വന്നാൽ കൊടുക്കണ്ടേ എന്നെല്ലാം അമ്മ പറഞ്ഞെങ്കിലും .. ഈ കാലത്തോ …ആര് വരാനാണ് .. വേണ്ട വേണ്ട , ആവശ്യമുള്ളത് ഇട്ടാൽ മതി എന്ന് പറഞ്ഞതും ഞാനാണ് …
ഇത്തിരി മോരിന്റെ വെള്ളം തര്വോ ? അവർ പിടി വിടുന്ന വട്ടമില്ല
ഈ മഴക്കാലത്ത്‌ ആര് മോര് കുടിക്കാനാണ് .. ഇവിടെ മോരും പാലും ഒന്നുമില്ല .. തൊഴുത്തിൽ പശുവില്ല പിന്നെങ്ങനെ , അതും പറഞ്ഞു അമ്മ ഒന്നുകൂടെ നോക്കി
രണ്ടു മാസം മുൻപേ നിർബന്ധിച്ച് പശുക്കളെ വില്പ്പിച്ചത് ഓർത്തെടുത്തു .. പാലിന് മിൽമപ്പാൽ ഇല്ല്യേ , മോരും കിട്ടും .. അതിനു വേണ്ടി നിങ്ങൾ ബുദ്ധിമുട്ടണോ …. എന്നൊക്കെ വാദിച്ചാണ് തൊഴുത്ത് കാലിയാക്കിയത് … . മുഖത്തിന്‌ കൂടുതൽ കനം അനുഭവപ്പെടുന്നതായി വെറുതേ തോന്നിയതായിരിക്കണം , മുഖമുയർത്താൻ നന്നേ പാടുപെട്ടു …
വിശന്നിട്ടു വയ്യെന്റെ കുട്ട്യേ …
പണ്ടുള്ളവർ പറയുന്നതിലും ചെയ്യുന്നതിലും എന്തെങ്കിലും കാര്യം കാണും എന്നത് വീണ്ടും ഓർമ്മയിൽത്തെളിഞ്ഞു …
ഇടയിൽ കുറച്ചു പഴവുമായി അമ്മയുടെ കൈകൾ നീണ്ടു …
ദൈവം രക്ഷിക്കും മകളെ നിന്നെയെന്നു പറഞ്ഞു അവരത്‌ ആർത്തിയോടെ വാങ്ങി ….
അത്രയും സന്തോഷം അടുത്ത കാലത്തൊന്നും ആരിലും കണ്ടിട്ടില്ല … .. പുറത്തപ്പോൾ അടുത്ത മഴക്കുള്ള ഒരുക്കങ്ങളിലായിരുന്നു ….
© 2013, sajithph. All rights reserved.
Copyright secured by Digiprove © 2013 Sajith ph 
